تعامل اصل تعیین سرنوشت و تجزیه طلبی در حقوق بین الملل

امروزه از حدود 190 کشور جهان، 120 کشور دارای اقلیت های بزرگ و عمده ای هستند که به طور بالقوه و گاهی بالفعل می توانند تغییراتی عظیم در جغرافیای سیاسی جهان ایجاد نمایند. علمای علوم سیاسی و اندیشمندان روابط بین الملل بر این عقیده اند که منبع اصلی چالش ها و تضادها در آینده تضاد ((فرهنگی و قومی)) است. و بر نقش ناسیونالیسم قومی در ایجاد تغییرات در جغرافیای سیاسی آینده جهان تاکید دارند. در این راستا ((کورماروپزینگه)) می گوید:((به نظر می رسد در این دیدگاه اتفاق نظر وجود داشته باشد که درگیری های قومی و هویتی شکل اصلی و غلب جنگ و خشونت را در سال های آینده در جهان تشکیل خواهند داد.))متعاقب فروپاشی ابرقدرت شوروی سابق، اتمام جنگ سرد و درگیری های ایدئولوژیک میان نظام سرمایه داری و کمونیستی، مبنای بسیاری از مخاصمات در دهه پیشین و ادعاهای تجزیه طلبانه بوده است. درگیری های خونین در یوگسلاوی سابق مثال بارز این مخاصمات است از سال 1989 ، 26 کشور جدید در اثر اقدامات تجزیه طلبانه ایجاد شده است و این در حالیست که در بین سالهای 1945 تا 1989 جهان تنها شاهد تشکیل دو کشور تجزیه طلب (بنگلادش و سنگاپور) بوده است. تمامی این کشورها، مبنای ادعای خود را برای تشکیل کشور، اصل ((تعیین سرنوشت)) در حقوق بین الملل دانسته اند. بدین جهت و بواسطه آنکه تحقیق مفصل و مستقلی در زمینه تعامل و رابطه اصل ((تعیین سرنوشت)) یا ((تجزیه طلبی)) در مطالعات حقوق بین المللی کشورمان صورت نگرفته است. در پایان نامه حاضر تلاش شده است تا به صورت جامعی ماهیت و مفهوم ((حق تعیین سرنوشت)) و چگونگی ارتباط آن با ((تجزیه طلبی)) روشن گردد. هرچند بررسی جامع اصل تعیین سرنوشت در حقوق بین الملل به دلیل حساسیت بالای سیاسی آن ورویه های مختلف و بعضا متناقض دولت ها و نیز صدور قطعنامه و بیانیه های پیچیده و یا حتی متضاد یکدیگر در صحن سازمان های بین المللی، بسیار مشکل می باشد.